PANORAMICZNA TRASA – LLOGARA

Zanim dotrzemy do stolicy – odbywamy piękną, krajobrazową podróż, przepełnioną ślicznymi górskimi widokami. Po wyjechaniu z Ksamil kierujemy się na północ trasą SH8. Po drodze podziwiamy plaże, miasteczka i wreszcie sławne widoki – Llogare

WYBRZEŻE

Jako że trudno było nam pożegnać się z morzem, z tak pięknym wybrzeżem – to uznaliśmy, że warto jeszcze poplażować. Dotarliśmy do plaży zachodniego wybrzeża, na północ od Sarandy.

Gdy zjedliśmy dobry obiad w knajpce przy plaży pojechaliśmy dalej – widoki stawały się coraz piękniejsze.

Oto piękne Bunkeri i Porto Palermos w okolicy Himare

BUNKRY ALBAŃSKIE

Po drodze jest mnóstwo bunkrów z których słynie Albania. Teraz słynie. Teraz są jej znakiem rozpoznawczym. A jak było wcześniej? Jak powstawały? Garść informacji, które mogą naprawdę zaciekawić i pomóc zrozumieć ten kraj, a przede wszystkim ludzi.

Ciekawostka

Aby w pełni zrozumieć ideę albańskich bunkrów, musimy się na chwilę wgryźć trochę w historię tego kraju. System schronów obronnych budowany był w Albanii w latach 1971-1984.

• Nikt dokładnie nie wie, ile jest bunkrów. Sami Albańczycy podają bardzo różne liczby: od 300 do nawet 600 tysięcy!!! Wykonywane były z bardzo wytrzymałych materiałów. Miejscowe anegdoty opowiadają, że ich twórcy musieli dosłownie ręczyć za ich wytrzymałość własnymi głowami. Podczas testowania prototypów siedzieli wewnątrz. Koszt budowy jednego bunkru równał się kosztowi budowy jednego mieszkania. Trzeba uświadomić sobie, że o tyle mniej powstało w tym czasie mieszkań, nie modernizowano dróg.
• Jak do tego doszło? W 1946 roku proklamowano Albańską Republikę Ludową. Na czele państwa stanął Enver Hodża, który miał władzę absolutną.
• Albania z roku na rok stawała się coraz bardziej zamkniętym państwem. Reżim przybierał na sile z każdym rokiem władzy.
• W 1967 roku Albania została ogłoszona krajem ateistycznym. Zamknięto wszystkie obiekty kultu religijnego: kościoły, cerkwie i meczety. Część została zniszczona, reszta zaadoptowana do nowych funkcji, takich jak magazyny czy hale sportowe.
• Upaństwowione zostały fabryki, przejęte gospodarstwa rolne – każda kura i każde jajko było państwowe.
• Albańczycy nie mieli prawa posiadania paszportów, nie mogli więc wyjeżdżać za granicę kraju.
• Nie wolno było posiadać prywatnych samochodów, choć i tak nie było po czym jeździć. Drogi były wąskie, kręte i dziurawe – nie można było dopuścić do lądowania obcych samolotów.
• Mieszkańców kraju przekonywano, że inne kraje tylko czekają, aby zaatakować i podbić „miodem i mlekiem” płynącą Albanię. Zagrożenie czaiło się tuż za granicą – tak przekonywała władza.
• W takiej atmosferze w marcu 1971 roku podjęto decyzję o realizacji szalonych planów budowy systemu schronów obronnych, które do dziś obserwujemy podróżując po Albanii.

Tutaj jeden z nich

LLOGARA

Jadąc dalej zachwycamy się górami. Jazda jest wymagająca, ale warta nawet lekkiego strachu, który nam towarzyszy. Trudno się zatrzymać by zrobić zdjęcia i popodziwiać w chwili ciszy. A widoki aż się o to proszą.

Droga bajka! Nie spieszyliśmy się do Tirany widząc takie piękno. Do stolicy docieramy późnym popołudniem